E mbaj mend ditën kur takova për herë të parë psikologen time, sikur të kishte qenë dje. Kujtimi është kaq i gjallë, jo sepse ishte një ditë e jashtëzakonshme, por sepse ishte hera e parë që kërkoja ndihmë për diçka me të cilën po luftoja prej vitesh. Ajo ditë ishte si një hap drejt një realiteti të ri, ku mendimet dhe emocionet që kisha shmangur për kaq kohë më në fund po shiheshin në sy.
Hyra në zyrë duke ndjerë një përzierje nervozizmi dhe lehtësimi. Isha i frikësuar për atë që mund të ndodhte, por edhe i shpresuar se duke folur me një profesioniste, mund të gjeja një mënyrë për të hequr peshën e padukshme që më kishte rënduar për aq kohë sa mbaja mend. Duke pritur në dhomën e pritjes, ndjeja duart që më dridheshin ndërsa luaja me telefonin, duke u përpjekur të shpërqendroja mendjen me diçka tjetër.
Zyra ishte shumë mikpritëse. Prisja një atmosferë të ftohtë dhe klinike, diçka sterile dhe të largët. Por, përkundrazi, dhoma ishte e rehatshme dhe ndriçimi ishte i zbehtë. Një raft librash zinte një mur, i mbushur me libra mbi psikologjinë, vetë-ndihmën, dhe disa romane. Kishte një karrige, një divan, dhe akuarium me peshq që i jepnin dhomës një prekje jete. Ndjehej më shumë si një dhomë e ndenjjes sesa si një zyrë terapisti. Kjo ngrohtësi e bëri më të lehtë frymëmarrjen, edhe pse mendimet e mia vazhdonin të vërshonin.
Nuk e dija çfarë të prisja, por buzëqeshja e ngrohtë dhe mikpritëse e psikologes sime më qetësoi menjëherë, të paktën pak. Ishte një grua rreth të dyzetave, me sy të butë që shprehnin një përzierje urtësie dhe dhembshurie. “Hyr,” tha ajo, me një zë të qetë dhe të butë. Ajo tregoi nga divani, dhe unë u ula, duke ndjerë sikur të gjitha nervat e trupit tim ishin në alarm të lartë. Nuk isha i sigurt nëse duhet t’i shihja sytë e saj, të shikoja dyshemenë, apo të bëja sikur isha e zënë duke parë diçka në tryezën përpara meje. Në fund, vendosa që vështrimi im të fiksohej diku përtej saj.
Heshtja ishte e padurueshme dhe e qetësueshme njëkohësisht. Kisha ardhur këtu për të folur, për t’u hapur, por tani që isha aty, pesha e gjithçkaje dukej dërrmuese. Fatmirësisht, ajo dukej se e ndjeu hezitimin tim dhe nuk më nguti. Përkundrazi, filloi me pyetje të buta, secila e menduar për të më futur në bisedë, sikur të më drejtonte ngadalë drejt qendrës së mendimeve dhe frikës sime.
“Pra, çfarë të ka sjellë sot këtu?” më pyeti, me një ton të butë, por kureshtar. Ishte një pyetje e pafajshme, por ndjeja fytin që më shtrëngohej. Mora një frymëmarrje të thellë, duke i dhënë vetes kurajë të flisja. Shpjegova, me një zë gati në pëshpëritje, se po luftoja me ankthin, se kishte ditë kur edhe mendimi për t’u ngritur nga shtrati më dukej i lodhshëm. Ndërsa flisja, ndjeja zemrën që më rrihte me shpejtësi, panikun e njohur që po më vinte dalëngadalë.
Për habinë time, ajo nuk nxitoi për të ofruar zgjidhje. Përkundrazi, dëgjonte—dëgjonte me vëmendje—në një mënyrë që nuk isha mësuar. Pohimet e saj ishin të lehta, por qetësuese. Për herë të parë, ndjeva sikur emocionet e mia ishin të vlefshme, sikur luftërat e mia nuk ishin të parëndësishme. Ajo nuk më tha “ta kaloja” apo të nënkuptonte se ndjenjat e mia ishin më pak të rëndësishme se ato të të tjerëve. Ajo thjesht dëgjonte, dhe në atë moment, ndjeva një barrë që u largua.
Një nga pjesët më të vështira të seancës ishte kur ajo më kërkoi të përshkruaja se si shfaqej ankthi tek unë. “Mund të më thuash si ndihet, fizikisht dhe mendërisht, kur je i shqetësuar?” Hezitova, i pasigurt se si ta përshkruaja me fjalë. Por durimi i saj më inkurajoi, dhe përfundimisht gjeta fjalët. I tregova se si, kur më zinte ankthi, kraharori më shtrëngohej, sikur një gur i rëndë të më shtypte. Mendimet më vërshonin, pëllëmbët më bëheshin të djersitura, dhe çdo tingull dukej i zmadhuar, sikur shqisat e mia të ishin në super-nxitje.
Ndërsa e përshkruaja këtë, pashë që ajo po pohonte lehtë, dhe kjo më siguroi se ajo çfarë ndjeja ishte e vërtetë. Nuk po e ekzagjeroja; nuk po bëhesha dramatik. Ajo e kuptoi. Ajo shpjegoi se këto ndjesi janë të zakonshme tek njerëzit me ankth, se trupi im po i përgjigjej kërcënimeve të perceptuara duke aktivizuar përgjigjen “lufto ose ik”. Ky informacion ishte fuqizues. Për herë të parë, ndjeva se ankthi im ishte diçka që mund ta kuptoja, ndoshta edhe ta kontrolloja.
Më pas, më pyeti për jetën time—familjen, punën, miqtë. Ndjeva që ajo po përpiqej të ndërtonte një pamje të plotë të asaj që isha përtej ankthit. Kjo pjesë ishte më e lehtë për të folur, dhe ndërsa ndaja histori për punën dhe familjen time, ndjeva sikur një pjesë e vogël e imja po rilindte. Ajo qeshte lehtë me historitë e mia, dhe ishte në atë buzëqeshje që kuptova se terapia nuk ishte vetëm për të analizuar dhimbjen dhe trishtimin. Ishte gjithashtu për të zbuluar veten e plotë, përfshirë edhe pjesët e gëzueshme.
Në fund të seancës, ajo nuk më dha ndonjë recetë apo nuk më caktoi ndonjë mekanizëm të caktuar për të përballuar ankthin. Përkundrazi, më falenderoi që ndava me të, dhe ramë dakord të takoheshim përsëri. U habita nga fjalët e saj të falënderimit. Më falënderoi, sikur të kisha bërë diçka të guximshme apo të jashtëzakonshme, edhe pse gjithçka që kisha bërë ishte të flisja. Por duke menduar më pas, supozoj se ishte guxim. Kisha bërë hapin e parë, dhe kjo ishte e rëndësishme.
Ndërsa dilja nga ajo zyrë, ndjeva veten më të lehtë, sikur më në fund kisha lënë një çantë të rëndë që kisha mbajtur për vite të tëra. Ende isha i shqetësuar, sigurisht; terapia nuk është një kurë magjike. Por për herë të parë, ndjeva shpresë se me kohë dhe përpjekje, ndoshta mund të jetoja një jetë që nuk drejtohej nga frikërat e mia.
Gjatë muajve që pasuan, unë dhe psikologia ime punuam së bashku për të kuptuar rrënjët e ankthit tim. Ishte një udhëtim që kërkonte durim, brishtësi dhe qëndrueshmëri. Kishte ditë kur përparimi dukej jashtëzakonisht i ngadaltë, dhe unë largohesha nga seancat duke u ndjerë më e lodhur sesa e qetësuar. Por dalëngadalë, fillova të vërej ndryshime. Mësova teknika për të menaxhuar ankthin—ushtrime të frymëmarrjes, teknika të përqendrimit dhe, më e rëndësishmja, dashamirësinë ndaj vetes.
Një nga gjërat më të vlefshme që fitova nga terapia ishte kuptimi se ankthi im ishte vetëm një pjesë e imja, jo gjithë identiteti im. Gjithmonë kisha menduar për veten si “person me ankth,” por përmes terapisë, kuptova se isha shumë më shumë se kaq. Isha gjithashtu dikush që ishte i qëndrueshëm, dikush që kujdeset thellësisht për të tjerët dhe dikush që ishte i gatshëm të punonte mbi veten, pavarësisht nga sfidat.
Duke parë pas, atë takim të parë e kuptoj se ishte vendimtar. Ishte hera e parë që pranova se kisha nevojë për ndihmë dhe isha i gatshëm ta kërkoja. Ajo seancë ishte fillimi i një udhëtimi, një që do të më kalonte përmes majave dhe rëniesh, por që në fund do të më çonte në një vend më të qetë e të kuptuar.
Nëse po përjetoni stres kronik, depresion, atak paniku ose ndjeni nevojën për të përmirësuar shëndetin tuaj mendor, kontaktoni Doktoreshë Sonila Hoxha, psikologe e specializuar pranë Studio Psikologjie. Me përvojën dhe përkushtimin e saj, ajo mund t’ju ndihmojë të gjeni qetësinë dhe balancën në jetën tuaj. Për një jetë më të qetë dhe të plotë, bëni hapin e parë sot!
Konsulta online nëpërmjet SKYPE, WHATSAPP, VIBER Na kontakto në skype në adresën studio.psikologjie.
Më poshtë gjeni listen e cmimeve:
- Seanca e konsultës – 60 minuta, 5000 lekë të reja/ 50€ euro
- Seancat e Psikoterapisë fillojnë 5000 lekë të reja/ 50€ euro
- Terapi çifti seanca është 60 minuta kushton 7500 lekë të reja/75 euro
info@studiopsikologjie.al
+355692642618
