Fëmijë pa rregulla: pse është e rëndësishme të dini si të thoni “jo”!
Të thuash po për një prind është e lehtë, nuk sjell mosmarrëveshje apo fëmijë të palumtur. Eshtë si një malore në zbritje – të paktën për një periudhë afatshkurtër – një garanci qetësie, larg tekave dhe dramave. Nga ana tjetër, të thuash jo, përfshin vendosmëri, përpjekje, qëndrueshmëri, britma, lot.
Kur Albi, 3 vjeç, has kundërshtimin e nënës së tij ndaj kërkesave të shumta të ditës, ai i bërtet asaj duke qarë: E shëmtuar! E keqe, nuk të dua më! ”.
Nëna vazhdon rrugën për në shtëpi duke e mbajtur për dore dhe, megjithëse me vështirësi, kthehet dhe i thotë: Hajde tani, se do shkojmë në shtëpi
Ajo rrotullon sytë, por pranon dhe toleron reagimin e fëmijës, e vetëdijshme për faktin se është pjesë e jetës. Nuk e merr personalisht zemërimin e fëmijës dhe, pavarësisht nga vështirësitë e kuptueshme, e konsideron atë si një emocion të pashmangshëm dhe një pjesë integrale të procesit të rritjes.
Një zë i brëndshëm i thotë asaj se kështu e ka jeta dhe se sigurisht nuk do të jetë hera e parë dhe e fundit që fëmija kur të përballet me fjalën “jo” do të përgjigjet përmes zemërimit dhe frustrimit; nga ana tjetër, kemi një fëmijë që me ngurrim po zbulon se dikush nuk mund të ketë gjithçka në jetë, ose po vëren, falë ndalimit të prindit, të ekzistencën e kufijve.
Përcaktimi i kufirit, dikur, ndodhte përmes modelit të ashtuquajtur baba-mjeshtër, një baba autoritar, “ligji” i të cilit ishte i padiskutueshëm, dhe kështu ndodhte edhe në institucioneb të tilla, siç është shkolla. Një baba, për faktin e thjeshtë të të qenit baba, ishte i respektuar dhe po kështu edhe për mësuesit. Shpesh ishte e mundur të ishe autoritar pa u bërë autoritar.
Sot kjo epokë ka kaluar, dhe sfondi kulturor nuk bën gjë tjetër veçse inkurajon sjelljen “gjithçka është e mundur” dhe, jo vetëm babai, por edhe institucionet e kanë humbur funksionin “normativ dhe autoritar” të së kaluarës. E ndërsa institucionet bien, edhe prindërit e rinj nuk duket se po bëjnë një luftë kalorësie me mohimin. Në të vërtetë, shumica e tyre nuk durojnë as nivelin më të vogël të zemërimit,vuajtjeje,ose zhgënjimit të fëmijëve të tyre.
Prindërit kalojnë në një gjëndje alarmi dhe përpiqen të parandalojnë që fëmija i tyre të përjetojë ndonjë ndjenjë zhgënjimi
Ekziston një ankth themelor që bën që fëmijët të mbulohen me vëmendje dhe të kënaqen me çdo kërkesë ose nevojë që në momentin e parë që protestojnë. Pse?
Jam shumë e lodhur, thotë Najada përpara kërkesave të pandërprera të djalit të saj. Por përgjithësisht lodhja nuk është arsyeja e vetme për të hequr dorë.
Ndihem fajtore, thotë Anila nënë e dy fëmijëve. “Nuk kaloj mjaftueshëm kohë me ta për shkak të punës dhe në hapësirën e vogël që kemi së bashku i kuptoj që u dorëzohem atyre ,nën iluzionin se në këtë mënyrë ata do të jenë më të lumtur”.
“Kur më thonë: E shëmtuar! Je e keqe, ik! Nuk të dua më! “, Tregon Arta një tjetër nënë e dy fëmijëve, ndihem vërtet keq “.
Arta i percepton këto fjali si të drejtuara ndaj saj dhe jo si shprehje të një gjëndje zemërimi dhe zhgënjimi; ndihet se është gabim dhe si nënë e keqe. Ajo ka frikë se duke i thënë jo djalit të saj ai do të kundërshtojë një zhgënjim të caktuar dhe se kjo do të kompromentojë marrëdhënien mes tyre, me pak fjalë, ajo ka frikë të humbasë dashurinë e tij ose të mos e dojë atë sa duhet.
Pikërisht këtu lind konfuzioni i madh: Të them po, që ti biri im të vazhdojsh të më duash”, apo “Të them po, në mënyrë që ti, biri im, të ndjesh se të duam.
Në këtë mënyrë ama, prindi humbet parjen e rolit edukativ të pikërisht në të qenit baba ose nënë, për shkak të nevojës për t’u dashur ose shqetësimit për të mos i dhënë dashuri të mjaftueshme fëmijës.
Roli arsimor i një prindi mund të dështojë nga faktorë si lodhja, ndjenja e fajit, nevoja për t’u ndjerë i dashur, frikës së humbjes së dashurisë së fëmijës dhe e fundit, por jo më pak e rëndësishmja, në emër të lumturisë së tij, e cila duke të jetë, iluzionale, duke e lënë atë të bëjë çfarë të dojë.
Por pse është kaq e rëndësishme të këmbengulim tek rregullat, pavarësisht lodhjes, fajit, dhe frikës së fëmijëve që zemërohen? Thjesht sepse do të jetë vetëdija për kufijtë që do t’i bëjë ata të lumtur, dhe jo iluzioni i mungesës së saj.
Rregullat i bëjnë fëmijët të ndihen të sigurt, sepse ata nuk janë ende në moshën për të zgjedhur
Ndodh që këta të fundit bëjne presion prindërve pikërisht për të parë se ku qëndron kufiri i tyre. Ata i shtyjnë derisa të ndjejnë praninë e tyre, dhe pikërisht aty,ku ata hasin mohim,mund të ndiejnë se ekziston një i rritur, një prind i aftë t’i mbajë, t’i mbështesë dhe t’i drejtojë.
Konsulta e një psikologu
Konsulta e një psikologu Tiranë është një mënyrë efektive, e përshtatshme për të marrë ndihmë në lidhje me shumë çështje; si depresion, stres, atakpaniku, ankth, probleme personale, probleme me fëmijët, një moment i vështirë për tu kaluar apo marrëdhënia në çift, çështjet e karrierës, vetë respekt, dhe shumë fusha të tjera të jetës.
#PSIKOTERAPIA është zgjidhja dhe është për të gjithë, sepse ne jemi njerëzor, jo të pamposhtur dhe as të përsosur, ne të gjithë kalojmë nëpër periudha të vështira dhe nuk dimë gjithnjë se si ta zgjidhim vetë.
Në situata të shqetësimit figura e psikologut ne Tiranë jep një ndihmë konkrete dhe efektive. #Kërkokonsultëntëndepsikologjiketirane
Konsultat me psikologen online ofrohen live & online
Merrni mbështetje dhe udhëzime të nevojshme për të filluar një ndryshim. Si Psikologe e liçencuar Tiranë nga Urdhri i Psikologut, përveç shërbimit online skype, viber, whatsApp me video call, ju pres edhe në studio time psikologjike, ku për më shumë se 16 vjet dëgjoj dhe ndihmoj njerëzit konkretisht për të dalë nga situata të vështira, për të rimarrë jetën në duart e tyre.
